3 Ond tyngodd Dafydd wrtho eto a dweud, “Y mae dy dad yn gwybod yn iawn imi gael ffafr yn d'olwg, a dywedodd, ‘Nid yw Jonathan i wybod hyn, rhag iddo boeni.’ Cyn wired â bod yr ARGLWYDD yn fyw, a thithau hefyd, dim ond cam sydd rhyngof fi ac angau.”
4 Yna gofynnodd Jonathan i Ddafydd, “Beth a ddymuni imi ei wneud iti?”
5 Ac meddai Dafydd wrth Jonathan, “Y mae'n newydd-loer yfory, a dylwn fod yno'n bwyta gyda'r brenin; gad imi fynd ac ymguddio yn y maes tan yr hwyr drennydd.
6 Os bydd dy dad yn holi'n arw amdanaf, dywed, ‘Fe grefodd Dafydd am ganiatâd gennyf i fynd draw i'w dref ei hun, Bethlehem, am fod yno aberth blynyddol i'r holl dylwyth.’
7 Os dywed, ‘Popeth yn dda’, yna y mae'n ddiogel i'th was; ond os cyll ei dymer, byddi'n gwybod ei fod yn bwriadu drwg.
8 Bydd yn deyrngar i'th was, oherwydd gwnaethost gyfamod â mi gerbron yr ARGLWYDD. Ac os oes bai ynof, lladd fi dy hun; pam mynd â mi at dy dad?”
9 Atebodd Jonathan, “Pell y bo hynny! Pe bawn i'n gwybod o gwbl fod fy nhad yn bwriadu drwg iti, oni fyddwn yn dweud wrthyt?”