17 Und zo n Adem gsait yr: "Weilst auf dein Weib glost und von dönn Baaum öbbs gössn haast, dönn wo i dyr verbotn hiet, drum ist dyr Ackerbodm zwögns deiner verfluecht. Müesam gwinnst dein Narung dyrvon, so lang wiest löbst.
18 Dern und Distln laasst yr dyr waxn, und allerlai Kraut auf n Feld sollst össn.
19 Dyr Schwiz laaufft dyr abher in n Kampf um dein Broot, hinst däßst zruggkeerst zo n Bodm, denn daa dyrvon bist ja gnummen. Ayn Staaub bist, und zo n Staaub muesst wider zrugg."
20 Dyr Adem gnennt sein Weib Eefy - Löbn -; denn si wurd d Mueter von dyr gantzn Menschheit.
21 Dyr Herrgot gmacht yn n Adem und dyr Seinn Umhäng aus Föller und gagwänddts dyrmit ein.
22 Aft spraach dyr Herrgot, dyr Trechtein: "Ja, dyr Mensch ist wordn wie ünser
23 ains; er kennt Guet und Boes ausaynand. Ietz sollt yr blooß nit aau non sein Hand naach n Baaum von n Löbn ausströcken und dyrvon öbbenn öbbs össn und eebig löbn!" Er wis n aus aus Öttn, däß yr dönn Ackerbodm baut, aus dönn wo yr herstammt.