2 Dort erschin iem yn n Trechtein sein Engl in ayner Flamm, dö wo aus aynn Dernbuschn enborschlueg. Wie yr gnaun gschaugt, saah yr, däß dyr Dernbusch zwaar brann, aber nit *ver*brann.
3 Dyr Mosen gsait syr: Dös schau i myr ietz gnäuner an. Öbbs Sölchers geit s ja gar nit. Zwö verbrinnt n der Dernbusch nity?
4 Wie dyr Herr saah, däß dyr Mosen allweil naehender zuehinkaam, däß yr syr dös anschaugt, rief iem dyr Herrgot aus n Dernbuschn ausher zue: "Mosen, Mosen!" Er gantwortt: "Daa bin i."
5 Dyr Trechtein gsait: "Kimm niemer weiter zueher! Lög deine Schueh ab, denn dö Stöll, daa wost drauf steest, ist ayn weiher Bodm."
6 Und weiter gsait yr: "I bin dyr Got von deinn Vatern Abryham, dyr Got von n Eisack und Jaaggenn." Daa verbarg dyr Mosen sein Gsicht, denn er hiet Angst dyrvor, önn Herrgot anzschaugn.
7 Dyr Trechtein spraach: "I haan de Zwangnuss von meinn Volk z Güptn gseghn, und iener Weeklagn über ienerne Bedrönger haan i ghoert. I kenn iener Laid.
8 I bin abhergstign, däß i s aus de Güptn ienerner Hand dyrrött und aufhinfüer in ayn weite Wunn, in ayn Land, wo Höng und Milich fliessnd, eyn s Biet von de Käninger, Hettn, Ämaurer, Pereiser, Hiber und Iebser.