27 Drum gäng myr gern drei Tagsraisn eyn d Wüestn einhin und brängend yn n Trechtein, ünsern Got, Opfer dar, wie yr s üns auftragn haat."
28 Dyr Färg gantwortt: "Also, laaß i enk halt zieghn. Bringtß also yn n Trechtein, enkern Got, in dyr Wüestn Schlachtopfer dar. Aber geetß myr fein ja nit z weit furt! Und für mi derfftß aau bettn."
29 Drauf gsait dyr Mosen: "Guet, i bett ietz naacherd glei zo n Trechtein; und werst seghn, morgn ist s Unzifer von n Färgn, seine Diener und seinn Volk wögg. Aber nit däß dyr Färg aft wider sein Wort bricht und s Volk dran hindert, z geen und yn n Trechtein z opfern."
30 Dyr Mosen verließ önn Färgn und gabett zo n Herrn.
31 Dyr Herr gerfüllt yn n Mosenn de Bitt und gerrött önn Färgn, seine Leut und sein Volk von dönn Gschmaick, aber schoon ganz und gar.
32 Aber dyr Färg naam syr s wider nit z Hertzn und ließ s Volk doch nit geen.