18 Önn Aid haat yr brochen, obwol yr zeerst hooh und heilig Treu gschworn hiet. Wer öbbs Sölchers tuet, kimmt niemer aus.
19 Drum sait dyr Herr, mein Got: So waar i löb, laaß i n d Folgn dyrvon tragn, däß yr seinn Treuaid brochen haat.
20 I schmeiß iem meinn Schweiber überhin, däß yr niemer auskimmt, und bring n auf Bäbl abhin, daa wo yr dyrfür büessn derf, däß yr myr de Treu brochen haat.
21 S Obers von seiner Harst geet in n Kampf zgrund; und wer dennert überbleibt, verklaubt si waiß grad wohin. Dann gaatß is kennen, däß +i gsprochen haan, dyr Trechtein.
22 Yso spricht dyr Herr, mein Got: I selbn nimm önn Gibl von derer hoohen Zöder und sötz n ein. Aynn zartn Zweig von de öbrigstn Öst brich i ab und pflantz n auf aynn hoohen Berg ein.
23 Zweitigst obn eyn n Isryheeler Gebirg sötz i n ein, daa wo yr aft Zweig treibt und aynn Saam kriegt. Ayn prächtige Zöder werd yr, daa wo d Vögl drinn nistnd und si in seinn Schat aufhaltnd.
24 Dann gspannend s de andern Baeum, däß i dyr Herr bin. Önn hoohen Baaum stutz i zrugg, und önn nidern laaß i gscheid anschiebn. Önn gruenetn laaß i dyrdürrn und dönn dyrdürrtn wider treibn. I, dyr Trechtein, haan dös gsait; und yso +mach i s aau.