25 Er waiß s ja ee, was die allss taan habnd; bei Nacht und Nebl raeumt yr s wögg.
26 Yso kriegnd s d Straaff für ienern Fräfl; er schaugt schoon, däß s ayn Ieder seght.
27 Dös habnd s dyrvon, däß s iem nit treu blibnd und däß sein Wög ien nix gabdeutt.
28 Er lost schoon drauf, wenn Minste rueffend. Önn Schrai von n Nootign hoert yr wol.
29 Doch aau wenn nit, wer kännt n packen? Wer waiß s denn, wo yr netty ist? Und zamtdönn herrscht yr über n Erdkraiß.
30 Er haut de Brems ein, wenn s is z arg treibnd, de Gotloosn. Daa rött yr s Volk.
31 Ja, mainst, dyr Herrgot müesset kemmen: 'I haan aynn Schmarr gmacht, tuet myr laid!