1 Daa gantwortt iem dyr Hieb:
2 "Ach, wuret decht mein Elend gwögn, mein Unglück und mein furchtbars Laid!
3 Denn meerer ist s wie Sand an n Mör; drum klingend meine Worter wirr.
4 De Gschoßer von n Allmächtignen habnd mi durchbort; i gspür ien Gift. Yn n Herrgot seine Schröcknisser habnd allsand si gögn mi verschworn.
5 Schaug diend önn Ösl, s Rindvich an: Mainst, däß die plerrnd, wenn s gfrössn habnd?
6 Wer isst öbbs, wo kain Salz drinn ist? Wer suzlet gern ayn Aiklaar zamm?
7 Daa wennst nit geest, dös friß i nit! Wie Broot wär s, wo verschimmlt ist.