3 Denn meerer ist s wie Sand an n Mör; drum klingend meine Worter wirr.
4 De Gschoßer von n Allmächtignen habnd mi durchbort; i gspür ien Gift. Yn n Herrgot seine Schröcknisser habnd allsand si gögn mi verschworn.
5 Schaug diend önn Ösl, s Rindvich an: Mainst, däß die plerrnd, wenn s gfrössn habnd?
6 Wer isst öbbs, wo kain Salz drinn ist? Wer suzlet gern ayn Aiklaar zamm?
7 Daa wennst nit geest, dös friß i nit! Wie Broot wär s, wo verschimmlt ist.
8 Ou, wurdd diend grad mein Fleeh erhoert; ach, wurdd non grad mein Hoffnung waar!
9 Und wenn dyr Trechtein austilgt mi, däß s gar wurdd mit mir Weltverdruß!