6 In seine Stötn geet s graaub auf, und mit ienerne Waarsager werd aufgraeumt, weil s kainn gscheidn Raat göbn habnd.
7 Mein Volk ist und bleibt myr untreu. Gan n Bägl rueffend s wol, aber der hilfft ien aau nit weiter.
8 Waisst was, Effreim; mainst nit aau, Isryheel; aigntlich ghoeretst du vernichtt wie Ädmy und behandlt wie Zebeum. Aber i bring s nit förtig, weil mein Lieb und Gnaad gan dir ainfach wider aufflaugetzt.
9 I will meinn Gluetzorn bezwingen und nit so weit geen, Effreim z vernichtn. Schließlich bin i ja dyr Herrgot, nit ayn Mensch. I bin dyr Heilige ünter enk, und drum laaß i nit meinn Zorn an enk aus.
10 Sö gaand yn n Trechtein schoon wider naachfolgn! Brüeln gaat yr wie ayn Leeb, und dann kemmend seine Kinder voller Ergöbung zueher aus n Wöstn.
11 Voller Diemuet kemmend s aft aus Güptn wie Vögl und wie Taubn aus Surn. I laaß s haimkeern, daa wo s iener Nöst habnd, spricht dyr Trechtein.
12 Effreim will mi auf s Kreuz lögn, und hinterdruckt ist Isryheel zo mir. Und Judau wiglwaglt gan mir, aber yn seine Götzn, dene ist s treu.