1 Lostß, ös Priester! D Achtung ietz, ös Isryheeler! Lustertß, ös von n Künigshaus! Ös wärtß ja die, wo s Recht hüettn müessetnd. Ös aber seitß yn n Volk ayn Gläss wordn in Mispn, ayn Schweiber über n Täber,
2 ayn tieffe Gruebn in Schittim. Aber dyrfür zaig i s enk ietz!
3 I waiß Effreim Ächt; Isryheel kan si vor mir nit verschlieffen. Effreim haat si mit de Huern abgöbn; Isryheel haat si gfläckt dyrmit.
4 Yso höngend s drinn, däß s niemer zrugg künnend zo ienern Got. Nix wie s Huern habnd s meer eyn n Kopf; klaar, däß daa dyr Herr niemer Plaz haat!
5 Sein aigner Hoohmuet klagt Isryheel an. Effreim kimmt z Fall und ist selbn d Schuld dran, und mit Judau geet s aft grad yso.
6 Daa kemmend s naacherd non dyrher mit ienerne Schaaf- und Rinderopfer, däß s önn Trechtein suechend; aber dös ist allss umysünst, weil yr ien ainfach ausweicht.