3 I waiß Effreim Ächt; Isryheel kan si vor mir nit verschlieffen. Effreim haat si mit de Huern abgöbn; Isryheel haat si gfläckt dyrmit.
4 Yso höngend s drinn, däß s niemer zrugg künnend zo ienern Got. Nix wie s Huern habnd s meer eyn n Kopf; klaar, däß daa dyr Herr niemer Plaz haat!
5 Sein aigner Hoohmuet klagt Isryheel an. Effreim kimmt z Fall und ist selbn d Schuld dran, und mit Judau geet s aft grad yso.
6 Daa kemmend s naacherd non dyrher mit ienerne Schaaf- und Rinderopfer, däß s önn Trechtein suechend; aber dös ist allss umysünst, weil yr ien ainfach ausweicht.
7 Yn n Trechtein habnd s de Treu brochen; ja, mit Bastertn seind s dyrherkemmen. Drum müessnd s bei n naehstn Neumaand weiter zamt ienern Uedl.
8 Blaastß in Gibau s Widerhorn und z Rämy de Trumpn! Lärmtß in Bettau, und schröcktß de Bengymeiner ausher!
9 Effreim werd zo ayner gräuslichnen Wüestn, wenn dyr Abraitttag kimmt. I tue s yn de Isryheeler Stämm kund, was ganz gwiß allss kimmt.