1 Dös daa ist mein Knecht. Dönn kan myn zo öbbs brauchen. Dönn haan i myr ausgsuecht; der ist dyr Mein. I haan meinn Geist auf iem niderkemmen laassn, und er gaat meinn Willn yn de Völker auskünddn.
2 Dös ist kain sölcherner Schreier, der wo auf dyr Straass umaynanderplerrt.
3 S knickte Roor bricht yr nit ab, und önn glimmetn Docht löscht yr nit aus. Er verkünddt meinn Willn, wie yr ist.
4 Er werd nit müed und bricht nit zamm, hinst däß yr meinn Willn auf dyr Erdn durchgsötzt haat. D Insln wartnd auf dös, was yr leert.
5 Yso spricht dyr Herrgot, dyr Trechtein, der was önn Himml bschaffen und ausgspannt haat, d Erdn bschaffen mit alln, was drauf waxt, d Menschn beseelt und s Löbn dene allsand göbn, wo drauf wuedlnd:
6 I bin dyr Herr. I haan di grueffen aus Treu zo meinn Bund. I halt di, schirm di und mach di zo meinn Bund mit meinn Volk und zo n Liecht für d Haidn:
7 Blinde laasst seghn, Gfangene holst ausher; ja, wer eyn dyr Keuchn unt sitzt, dönn holst wider an s Liecht.