1 In n sibtn Jaar aber kaam dyr Joiyden zo n Schluß, däß s ietz Zeit sei. Er zog ayn Öttlych Scharfüerer eyn s Vertrauen, önn Äseriesn Jerohämsun, Jischmyheel Jochnennsun, Äseriesn Obetnsun, Mäseienn Ädeiennsun und Elischäfetn Sichrisun.
2 Sö giengend z Judau umydum und gversammlnd de Brender aus alle Erter von Judau und d Sippnhaeupter in Ruslham.
3 Dortn schloß d Samnung in n Templ Gottes aynn Bund mit n Künig. Dyr Joiyden kaam ausher: "Daa, schaugtß; dös ist yn n Künig sein Sun! Iem steet d Herrschaft zue, wie s dyr Herr yn de Dafeter ghaissn haat.
4 Und ietz machtß is yso: Ayn Drittl von dyr Wach, dö wo eyn n Sams aufzieght, stöllt si zo de Priester und Brender von dyr Drischüblwach dyrzue.
5 Ayn Drittl steet bei n Pflast und ayn Drittl bei n Pflötztoor. De andern Leut allsand sollnd in n Vorhof von n Herrn seinn Templ bleibn.
6 Niemdd derf eyn n Herrn sein Haus einhin als wie de Priester und de Brender, wo dran seind. Die seind ja dyrfür gweiht. De andern Leut aber müessnd si an n Trechtein seine Weisungen haltn.
7 De Brender sollnd si mit dyr Waffn eyn dyr Hand um önn Künig scharn. Wer öbbenn eyn s Haus eindräng, werd glei toetigt. Laasstß önn Künig kain Handweil aus de Augn!"