12 Und dyr Saul farcht si draufer vor n Dafetn, weil dyr Herr mit n Dafetn war, önn Saul aber verlaassn hiet.
13 Drum gverweitert dyr Saul önn Dafetn um iem umydum und gmacht n zo aynn Rottnmaister. Yso zog dyr Dafet vor de Leut eyn n Krieg aushin und wider haim.
14 Dyr Dafet hiet Erfolg, wo yr aau hingmueß, und dyr Herr war mit iem.
15 Wie dyr Saul saah, däß dyr Dafet so erfolgreich war, gakriegt yr allweil non meerer Angst vor iem.
16 Dös gantze Isryheel und Juden aber gliebt önn Dafetn, weil yr ien voraus eyn n Krieg und wider haimher troch.
17 Dyr Saul gsait zo n Dafetn: "Daa ist mein ölterne Tochter Meräb. I gaa s dyr zo n Weib göbn, wennst di mir als tapfer zaigst und yn n Herrn seine Krieg füerst." Dyr Saul gadenkt syr nömlich: "Also, +i tue iem nix; dös überlaaß i yn de Pflister."
18 Dyr Dafet gantwortt yn n Saul: "Wer bin n schoon i, und was wär mein Sippn und mein Vaterheiwisch z Isryheel, däß i yn n Künig sein Aidem wurdd?"