3 خدا از اَدوم برمیگردد؛خدای قدّوس از کوهستان فاران میآید.جلال او آسمانها را پوشانده،و زمین از ستایش او پر است.
4 پرتو او مثل نورِ برق درخشان استو از دستهایش که قدرت او در آنها نهفته است، نور میتابد.
5 مرض را پیشاپیش خود میفرستدو به مرگ امر میکند که به دنبالش بیاید.
6 هنگامیکه میایستد، زمین میلرزدوقتی نگاه میکند، قومها از ترس میلرزند.کوههای جاودانی خُرد میشوندو تپّههای ابدی که در زمانهای قدیم بر آنها قدم میزد،از هم پاشیده میشوند.
7 مردم کوشان را ترسانو مدیان را لرزان دیدم.
8 خداوندا، آیا رودها تو را خشمگین ساختند؟آیا دریاها تو را غضبناک کردند؟که بر بالای ابرها عبور کردی؛و ابرهای توفانی ارّابهات گشتند،و تو پیروزی برای مردم خود آوردی.
9 کمانت را آماده کردیو تیرت را در کمان گذاشتیو زمین را با صاعقه شکافتی.