1 خداوند به من فرمود:
2 «ای انسان فانی، تو در میان قومی سرکش زندگی میکنی که چشم دارند ولی نمیبینند. گوش دارند ولی نمیشنوند، زیرا ایشان قومی سرکش هستند.
6 در برابر چشمان ایشان توشهٔ خود را روی دوش خود بگذار و آن را در تاریکی حمل کن. رویت را بپوشان تا نبینی که کجا میروی. این کار تو اخطاری برای قوم اسرائیل است.»
7 آنچه را که خداوند به من فرموده بود، انجام دادم. توشهٔ خود را در روز، مانند تبعیدشدگان بیرون بردم. هنگام شب با دستان خود دیوار را سوراخ کردم و در پیش چشمان مردم توشهٔ خود را بر دوش گرفته، در تاریکی بیرون رفتم.