22 Miingon ang Ginoo, “Buang-buang ang akong katawhan. Wala sila makaila kanako. Sama sila sa mga batang walay panabot. Hanas silang mohimo ug daotan; dili sila mahibalong mobuhat ug maayo.”
23 Nakita ko ang kalibotan. Hawan kini ug walay porma. Nakita ko usab ang kalangitan ug wala kini kahayag.
24 Nakita ko ang mga bukid ug mga bungtod ug nangatay-og kini.
25 Nakita ko usab nga wala nay mga tawo, ug ang tanang langgam nanglupad na.
26 Nakita ko nga ang tabunok nga yuta nahimong disyerto. Ang tanang lungsod nalaglag tungod sa labihan nga kasuko sa Ginoo.
27 Mao kini ang giingon sa Ginoo: “Ang tibuok kayutaan mangaguba, apan dili ko kini laglagon sa hingpit.
28 Ang kalibotan magsubo ug ang kalangitan mongitngit, kay nasulti ko na ang silot, ug dili ko na kini bakwion pa. Nakahukom na ako ug dili na mausab ang akong hunahuna.”