11 Wala nila tagda ang samad sa akong mga katawhan, bisan ug grabe na kini. Nagaingon sila nga maayo ra ang tanan bisan ang tinuod dili kini maayo.
12 Naulaw ba sila sa ilang mangil-ad nga mga batasan? Wala! Kay wala na silay ulaw! Dili man lang gani mahilaw ang ilang mga dagway. Busa ipaubos sila sa panahon nga sila silotan. Ako, ang Ginoo, nag-ingon nga mangalaglag sila sama sa uban.
13 Laglagon ko gayod sila, apil ang ilang mga abot nga mga ubas ug mga igos. Bisan ang mga dahon niini mangalaya. Ang gipanghatag ko kanila mawala na.
14 “Unya moingon sila, ‘Unsa pa may atong gihulat? Dali, mangadto kita sa pinarilan nga mga lungsod ug didto kita magpakamatay, kay gihukman na kita nga patyon sa Ginoo nga atong Dios. Daw sama lang nga gihatagan niya kita ug tubig nga may hilo aron atong imnon, tungod kay nakasala kita kaniya.
15 Nangandoy kitag kalinaw, apan walay kalinaw nga miabot. Nangandoy kitag kaayohan, apan kalisang ang miabot.
16 Gikan sa Dan mabatian ang pagpangusmo sa mga kabayo sa mga kaaway. Sa tingog lang sa ilang mga kabayo mangurog na sa kahadlok ang tibuok kayutaan. Mianhi sila aron sa paglaglag niini nga yuta ug sa tanan nga anaa niini — ang mga lungsod ug ang tanang mga lumulupyo niini.’ ”
17 Miingon ang Ginoo, “Pamati! Ipadala ko diha kaninyo kining mga kaaway nga daw sa malala nga mga bitin nga dili mapaamo, unya pamaakon nila kamo.”