2 Sulongon sila sa ilang kaaway. Madungog ang pagpanglagapak sa latigo, ang dinahunob sa mga tunob sa mga kabayo, ug ang kinagulkol sa ligid sa nag-untol-untol nga mga karwahe.
3 Makita nila ang nagapanikad nga mga tigkabayo, ang nagpangidlap nga mga espada ug mga bangkaw, ug ang labihan kadaghan nga mga patay. Mangapandol ang mga sundalo sa mga nagbuy-od nga mga patayng lawas.
4 Mahitabo kini sa Nineve tungod kay sama siya sa babayeng nagabaligya sa iyang dungog — maninintal ug nagapanglumay — busa nadani niya ang mga nasod nga magpasakop kaniya.
5 Karon, nag-ingon ang Ginoo nga Makagagahom, “Paminaw kamong mga taga-Nineve! Kaaway ko kamo! Busa pakaulawan ko kamo sa ubang mga nasod ug mga gingharian. Mahisama kamo sa usa ka babaye nga hukasan sa iyang bisti aron makita ang iyang pagkahubo.
6 Tamayon ko kamo ug pakaulawan. Mahisama kamo sa usa ka tawong gilabay ug basura, ug himuon ko kamong usa ka talan-awon.
7 Ang tanang makakita kaninyo mopahilayo ug moingon, ‘Nalumpag na ang Nineve. Kinsay manghilak alang kaniya? Wala gayoy molipay kaniya.’ ”
8 Mas labaw pa ba ang Nineve kaysa siyudad sa Tebes nga nahimutang duol sa Suba sa Nilo? Ang Tebes nalibotan sa suba nga maoy nagasilbing iyang paril ug depensa.