2 Alle Höfling von dyr Pfortn fielnd vor n Hämän nider und ghuldignend iem, wie s dyr Künig iem z Eern befolhen hiet; grad dyr Mordychäus nity.
3 Daa kaamend de Pfortnamptner önn Mordychäusn an: "Sag aynmaal, mainst öbbenn, däß dös für di +nit giltt, wenn dyr Künig obbs anschafft?"
4 Aynn iedn Tag taatnd s iem hin, aber iem gjuckt dös gar nit. Ietz gmeldnd s is yn n Hämän, weil s neugirig warnd, ob yr mit seinn Grund durchkimmt. Er hiet s ien nömlich gsait, däß yr ayn Jud ist.
5 Wie dyr Hämän gagspannt, däß dyr Mordychäus nit vor iem niderfiel und iem nit ghuldigt, wurd yr zünddig.
6 Aber dösswögn grad önn Mordychäusn durchhinzputzn, wär iem z weenig gwösn. Weil myn s iem gsait hiet, von wölchern Volk däß dyr Mordychäus war, gwill dyr Hämän allsand Judn in n Xerxn seinn Reich vernichtn, also yn n Mordychäusn sein gantzs Volk.
7 Eyn n eerstn Maanet, also eyn n Nissän, in n zwölftn Jaar von n Künig Xerx, warf myn vor n Hämän s Looß über de ainzlnen Täg und Maaneter; und ausher kaam dyr dreuzönte Tag von n zwölftn Maanet, von n Ädär.
8 Drauf gsait dyr Hämän zo n Künig Xerx: "Du, mir habnd daa ayn Volk, dös wo über alle Pfintzn von n Reich verstraeut ist, si aber von de andern Völker absündert. Dös haat ganz anderne Gsötzer wie allsand andern Völker, und um yn n Künig seine Gsötzer schernd sö si aau nix. O Künig, öbbs Sölchers kanst ien diend nit durchgeen laassn!