11 Niemer zügln tuet dyr Herr ietz seinn Gluetzorn und seinn Grimm. Z Zien zandd er ayn Feuer an, gäschert s ein hinst auf n Grund.
12 Nän, kain Künig haet dös glaaubt, und eerst recht kain gwoner Mensch, däß Eroberer und Feindd iemaals einzugnd in dö Stat.
13 Iener Sünddnlöbn war d Schuld. D Weissagn und de Priester aau brangend Leut um aane Fael in dyr Stat vor allsand Leut.
14 Iener Ampt war ienen wurst, und besudlt warnd s mit Bluet. Allssand gieng ien aus n Wög.
15 "Unrain seitß! Verzieghtß enk, schnell!", rief myn yn de Priester zue. "Aus n Wög! Ietz geetß, verschwinddtß!" Ja, daa flohend s, was aau sünst? Daa gsagnd d Haidn gar: "Ietz glangt s! Mit dönn Gschwerl habnd mir nix z tuenn."
16 Zstraeut haat s drum dyr Trechtein selbn. Iem seind s bluntzn. Aus ist s, gar! Naachreern tuet de Priester niemdd. Aau kain Dietwart finddt ayn Gnaad.
17 Mein, wie haetnd mir gschaut um Hilf! Daa kaam niemdd; s war umysünst. Aus n Landfrid gspeh myr aus; kain Verbünddter war in Sicht.