29 Dyr Künig von Isryheel gmaint zo n Josyfätt: "Waisst was; i ziegh vergwänddter eyn n Kampf. Du aber laaß dein Künigstracht an!" Yso troch also dyr Künig von Isryheeler unkennter eyn n Krieg aushin.
30 Dyr Künig von Ärmau hiet aber yn seine zwaiydreissg Wägnrittner befolhen: "Achttß auf kainn Andern, mag yr hooh older nider sein; schaugtß nur, däßß önn Künig von Isryheel dyrwischtß!"
31 Wie ietz d Wägnrittner önn Josyfätt gyrblickend und iem für n Isryheeler Künig hieltnd, gstürmend s auf iem ein, yso däß yr "Helfio!" schrir.
32 Wie s aber gagspannend, däß s gar nit dyr Künig von Isryheel war, liessnd s is wider bleibn.
33 Ainer aber schoß allssgfaer aynn Pfeil ab und traaf yn n Künig von Isryheel zwischn de Brünn und yn n Leibgurt einhin. Daa befalh yr yn seinn Wagnman: "Schaug, däßst aushinkimmst aus dyr Schlacht, weil i verwunddt bin!"
34 Weil aber d Schlacht allweil örger wurd, blib dyr Künig doch in n Kampf gögn d Ärmauer aufrecht in n Wagn steen. Auf Nacht zuehin starb yr. Sein Bluet aus dyr Wunddn war einwendig eyn n Wagn einhingrunnen.
35 Wie d Sunn untergieng, wurd in n Löger ausgrueffen: "Allss geet haim, wo s herkemmen ist!"