9 Dann aber gsagnd sö syr: "Nän, dös ghoert si nit. Heint ist ayn Jubltag; daa künn myr nit ainfach schweign. Wenn myr hinst eyn d Frueh wartnd, seind mir de Boesn. Also kemmtß; dös meldn myr ietz in n Künig seinn Pflast!"
10 Sö gsuechend syr also d Schildwächter und gverzölnd ien: "Mein, mir seind eyn s Ärmauerlager einhinkemmen; und daa war kain Mensch zo n Seghn und Hoern! D Roß und Ösln warnd non anbunddn; und de Zeltter stuenddnd non daa wie zeerst aau."
11 D Schildwach gmeldt dös eyn n Künigspflast einhin weiter.
12 Non eyn dyr Nacht stuendd dyr Künig auf und gsait yn seine Leut: "Dös kan i enk schoon sagn, was d Ärmauer gögn üns eyn n Schild füernd: Sö wissnd aau, däß myr Hunger leidnd, und lögnd si ietz eyn Ort hindan auf de Päß; und wenn mir d Stat verlaassnd, künnend s üns gfangennemen und habnd d Stat dyrmit eyn dyr Gwalt."
13 Aber ainer von de Leut schlueg vor: "Schick myr halt ain von de Ünsern mit fümf Roß aus - seind ja gnueg daa - und laass myr naachforschn, was loos ist! Meerer wie umkemmen künnend die aau nit."
14 Sö naamend aft zween Streitwägn, gspannend ein und wurdnd von n Künig yn n Hör von de Ärmauer zo n Naachschaugn naachhingschickt.
15 Hinst eyn n Jordn abhin fuernd s ien naachhin und fanddnd dönn gantzn Wög mit Klaider und Waffnen übersaet, die wo d Ärmauer danhingschmissn hietnd, wie s Hals über Kopf flohend. Wie s zruggkaamend und dös yn n Künig gmeldnd,