22 Dyr Mosen gströckt sein Hand eyn d Luft, und drei Täg lang war s stokfinster in n gantzn Güptn.
23 Niemdd kunnt dönn Andern seghn und si aau kain Bissleyn von dyr Stöll rüern, drei Täg lang. Aber wo d Isryheeler gwonend, blib s liecht.
24 Daa ließ dyr Färg önn Mosenn rueffen: "Also, geetß und vereertß enkern Trechtein! D Weiber und Kinder künnend mit. Grad enkerne Schaaf, Gäiss und Rindvicher bleibnd daa."
25 Dyr Mosen gaab iem an: "Werst üns diend nit du Schlacht- und Brandopfer mitgöbn, däß myr s yn n Trechtein, ünsern Got, darbringend?!
26 Aber aau wenn, müessetnd ünserne Herddn all+weil mit; kain Schwanz bleibt hint. Aus ünserner Herdd suechend üns mir d Opfer aus; aber wölcherne Vicher däß myr yn ünsern Got Trechtein opfernd, wiss myr ietz non nit; dös kimmt eerst auf."
27 Dyr Herr gverhörtt yn n Färgn sein Hertz, yso däß yr s Volk nit zieghn laassn gwill.
28 Dyr Färg gsait zo n Mosenn: "Verziegh di! Schleich di und laaß di bei mir ja niemer blicken! Wenn i di non aynmaal segh, bring myr di um.