14 Mir gsammlt s zo risige Häuffen zamm, und in n gantzn Land stank w wie nonmaal was.
15 Wie dyr Färg saah, däß d Noot umhin war, war iem wider allss wurst, und er ghoert niemer auf ien. Yso hiet s dyr Herr vorausgsait.
16 Drauf spraach dyr Herr zo n Mosenn: "Sag zo n Ärenn: 'Ströck deinn Stab aus und schlag dyrmit auf n Bodm hin, dyrmit Staunznen über s gantze Güptn kemmend!'"
17 Dös taatnd s aft. Dyr Ären gströckt d Hand aus und schlueg mit seinn Stecken eyn n Bodm hin; und Gölsnen kaamend über Mensch und Vih. In n gantzn Güptn wurdnd aus aynn iedn Staaubkerndl Staunznen.
18 D Waarsagn haetnd mit ienerner Kunst gleichfalls Gölsnen z zaaubern versuecht, brangend s aber nit förtig. D Menschn und Vicher warnd zuedöckt mit Schnaaggn.
19 Daa gsagnd d Waarsagn zo n Färgn: "Dös ist dyr Finger Gottes!" Aber yn n Färgn sein Hertz blib hört; und er glost nit auf ien, wie s dyr Trechtein vorausgsait hiet.
20 Drauf spraach dyr Herr zo n Mosenn: "Stee zeitig eyn dyr Frueh auf und begagn önn Färgn um dös, wenn yr eyn n Fluß abhingeet: 'Yso spricht dyr Trechtein: Laaß mein Volk zieghn, däß s mi vereern kan!