45 Du haast ys ja gseghn, däß ayn Stain von n Berg loosbraach, aane däß ayn Mensch dönn abhergstürt haet, und Eisn, Brontz, Dagl, Silber und Gold gazknitscht. Dyr mächtige Got haat yn n Künig kundtaan, was derainst gscheghn gaat. Dös derffst myr glaaubn; yso ist s +wirklich."
46 Daa warf si dyr Künig Nebykädnezer auf s Gsicht nider, ghuldigt yn n Däniheel und gschafft an, mir solleb iem Opfer und Weihrauck darbringen.
47 Und dyr Künig gsait zo n Däniheel: "Ja, wirklich, enker Got ist dyr allergroesste; er herrscht über de Künig und kan dös Verborgne offnbarn. Nur dösswögn haast dös Ghaimniss enthülln künnen."
48 Dann verlih dyr Künig yn n Däniheel aynn hoohen Rang und gaab iem aynn Hauffen Gschenker. Er haet n zo n Vogt von dyr gantzn Pfintz Bäbl gmacht und gsötzt n über alle küniglichnen Raatgöbn.
49 Dyr Däniheel gabitt aber önn Künig, für d Verwalttung von dyr Pfintz Bäbl doch lieber önn Schädrach, Meschach und Äbet-Nego z nemen, was yr aau taat; er selbn aber blib an n küniglichnen Hof.