8 Auf d Lösst kaam aft dyr Däniheel, der was naach n Nam von meinn Got aau Waldhauser gnennt werd und önn Geist von de heilignen Götter haat. Iem gverzöl i önn Traaum und gsag iem:
9 "Waldhauser, Öbrigster von de Zaichendeutter, von dir waiß i, däßst yn de heilignen Götter ienern Geist haast und däß dyr kain Ghaimniss verborgn bleibt. Also, laaß dyr sagn, was myr dyrtraeumt ist, und bschain s myr!
10 Also, dös Gesicht hiet i in n Schlaaf: Ayn Baaum stuendd mittn in n Erdkraiß, ayn ganz ayn hooher.
11 Der Baaum wuechs und wuechs und wurd allweil hoeher, hinst däß yr eyn n Himml anhingraicht. Zo n Seghn war yr auf n gantzn Erdkraiß.
12 Ayn berchts Laaub hiet yr und pfundige Frücht, so vil, däß s für de gantze Welt gaglangend. Unter iem fanddnd de wildn Vicher aynn Schat, d Vögl gnistnd in seine Zweig, und allss, was löbt, gyrnört si von iem.
13 Dyrweil i non in n Schlaaf dö Schau hiet, stig auf aynmaal ayn Wächter, ayn Engl, von n Himml abher.
14 Der gfaudt umaynand: 'Machtß dönn Baaum um und asttß n aus! Ropftß iem de Blätln abher und verstraeutß seine Frücht waiß grad wo! De Tierer sollnd aus seinn Schat fliehen und d Vögl aus seine Zweig.