18 Aft gieng dyr Künig haim eyn s Schloß und kunnt de gantze Nacht nit einschlaaffen. Össn taat yr nix und aau sünst nix, däß yr syr de Zeit vertribn haet.
19 Zeitig eyn dyr Frueh, wie s netty liecht wurd, stuendd dyr Künig auf und graist eyn d Leebngruebn aushin.
20 Wie yr draufer hinkaam, rief yr önn Däniheel; und mir gakennt s, däß yr ganz förtig war: "Däniheel, du Diener von n löbndignen Got! Haat di dein Got, yn dönn wasst diend gar yso dienst, vor de Leebn dyrröttn künnen?"
21 Dyr Däniheel gaab iem an: "Lang löb dyr Künig!
22 Ja, mein Got haat aynn Engl gschickt, der wo yn de Leebn d Fotzn zueghabt, däß s myr nix tuen kunntnd. Für iem bin i ja unschuldig; und aau gögn di, o Künig, haan i myr nix z Schuldn kemmen laassn."
23 Daa gafreut si dyr Künig ganz närrisch und befalh, önn Däniheel von dyr Gruebn ausherzzieghn. Dös taatnd s; und er war offnkundig kain Bissleyn verlötzt, weil yr yn seinn Got vertraut hiet.
24 Ietz ließ aber dyr Künig die Mänder holn, wo önn Däniheel verklämpflt hietnd, und ließ s zamt Weib und Kind eyn d Leebngruebn einhinschmeissn. Non warnd s nit unt aufgschlagn, daa gstürtznd si schoon d Leebn drauf und zrissnd s.