9 Du haast önn Bogn schoon aushergholt und lögst ietz schoon önn Pfeil an. Du brichst d Erdn auf, und Stroem bröchend draus vürher.
10 De Berg dyrblickend di und dyrziternd; Fluettn laassnd s eyn d Hoeh, de Teuffn brüelt auf und höbt de bettetn Höndd eyn d Hoeh.
11 Wenn deine Pfeil blitznd und dein gelpfter Spieß funketzt, bleibnd d Sunn und dyr Maand lieber dyrhaim.
12 Voller Zorn schreitst über d Erdn; Völker zstampfst in deiner Wuet.
13 Auszieghn tuest, dein Volk zo n Röttn, yn deinn Salbling ausherzhelffen. Önn Öbrigstn von de Gotloosn haust zamm; dönn fisltst yso ab, däß wirklich nix meer dran ist.
14 Mit seine aignen Pfeil durchborst yn seine Scharn önn Kopf, netty wie s dyrhergstürmt wärnd, däß s mit üns Wörloose aufraeumend und üns waiß grad wohin versprengend.
15 Mit deine Roß teufltst yso durch s Wasser durchhin, däß de mächtignen Fluettn brausnd.