2 Wenn s di aft fraagnd: "Und wohin?", naacherd saist ien von mir: Wer yn dyr Pest verfalln ist, zo dyr Pest! Wer durch n Krieg umkemmen sollt, zo n Krieg! Wer verhungern sollt, zo n Hunger! Wer verbannen werdn sollt, auf eyn d Verbannung!
3 Vier Plaagn biet i gögn ien auf, sait dyr Trechtein: s Schwert zo n Umbringen, d Hundd zo n Verschlaipfen, und d Vögl und de wildn Vicher zo n Zammfrössn und Vertilgn.
4 I mach dös Volk zo öbbs, wo si allsand Reicher von dyr Erdn dyrvor schröcken künnend. I tue s, weil dyr Mantz Hiskiesnsun z Ruslham gar yso umghaust.
5 Mainst, däß zwögns dir non öbber jaemert, Ruslham, däß ainer Mitlaid haat mit dir? Mainst, däß iewign öbber kimmt und fraagt, wie s dyr geet?
6 Du selbn haast mi verworffen, sait dyr Herr; allweil örger bist wordn. Dösswögn haan i mein Hand gögn di ausgströckt und di verwüestt. I haan niemer mögn; mir haat s ainfach glangt.
7 Mein Volk haan i gworflt eyn de Dröshplätz hindan. Yn meinn Volk haan i de Kinder gnummen und s Volk vernichtt, weil s ainfach von seinn Löbn voll Booset nit umkeern gwill.
8 Seine Witibn wurdnd meerer wie dyr Sand an n Mör. Über d Müetter von de Burschn ließ i bei n höllliechtn Tag önn Schlaher kemmen; gäx ließ s i eyn Angst und Schröckn einhin.