4 I mach dös Volk zo öbbs, wo si allsand Reicher von dyr Erdn dyrvor schröcken künnend. I tue s, weil dyr Mantz Hiskiesnsun z Ruslham gar yso umghaust.
5 Mainst, däß zwögns dir non öbber jaemert, Ruslham, däß ainer Mitlaid haat mit dir? Mainst, däß iewign öbber kimmt und fraagt, wie s dyr geet?
6 Du selbn haast mi verworffen, sait dyr Herr; allweil örger bist wordn. Dösswögn haan i mein Hand gögn di ausgströckt und di verwüestt. I haan niemer mögn; mir haat s ainfach glangt.
7 Mein Volk haan i gworflt eyn de Dröshplätz hindan. Yn meinn Volk haan i de Kinder gnummen und s Volk vernichtt, weil s ainfach von seinn Löbn voll Booset nit umkeern gwill.
8 Seine Witibn wurdnd meerer wie dyr Sand an n Mör. Über d Müetter von de Burschn ließ i bei n höllliechtn Tag önn Schlaher kemmen; gäx ließ s i eyn Angst und Schröckn einhin.
9 Sogar ayn Mueter von sibn Kinder gmacht auf aynmaal gar. Mittn an n Tag ließ i irer d Sunn untergeen; pft, aus war s. Und was von n Volk non übrigbleibt, lifert i yn de Feindd in n Krieg aus, sait dyr Trechtein.
10 Wee mir, Mämmy, däßst mi geborn haast, aynn Man, der wo si kreuz und zwerch in n Land mit allsand zkriegn mueß! I bin yn niemdd öbbs schuldig und bin yn niemdd sein Gläubiger, aber dennert verfluechend mi allsand.