6 Und ietz gib i all die Lönder yn meinn Knecht, yn n Künig Nebykädnezer von Bäbl, eyn d Hand; und non de lösste Spizmaus mueß iem folgn.
7 Allsand Völker sollnd iem untertaan sein, iem, yn seinn Sun und seinn Eniggl, hinst däß aau für +sein Land de Zeit kimmt, daa wo s groosse Völker und mächtige Künig knechtnd.
8 Will si aber ayn Volk older Reich yn n Bäbler Künig Nebykädnezer entzieghn und si nit unter sein Joch beugn, naacherd suech i dös Volk mit Krieg, Hunger und Pest haim, sait dyr Herr, hinst däß i s iem ausglifert haan.
9 Und ös, hoertß nit auf enkerne Weissagn, Waarsager, Traaumer, Deutter und Zaauberer, wo behaauptnd, ös kaemtß yn n Bäbler Künig aus.
10 Die weissagnd nit, sundern liegnd grad öbbs zamm; und dyrmit seind s d Schuld, wenntß enker Haimet verliestß. I laaß enk verbannen, und naacherd geetß zgrund.
11 Ayn Volk aber, wo si unter s Joch von n Bäbler Künig beugt und iem untertaan sein will, laaß i ruebig in seinn Vaterland bleibn, sait dyr Herr, und es kan ganz gwon weiterwirtschaftn.
12 Dönn nömlichnen Auftrag haan i yn n Künüg Zidkies von Judau göbn: Beugtß enk unter n Künig von Bäbl, und seitß iem und seinn Volk untertaan; naacherd bleibtß an n Löbn!