1 Dyrselbn, sait dyr Trechtein, werdnd de Gebainer von de Judauer Künig, ienerne Amptsleut, de Priester, de Weissagn und de Ruslhamer überhaaupt von de Gräber ausherbachtlt
2 und in dyr Sunn ausbraitt, vor n Maand und de andern Himmlskerper, die was s ja yso gvereernd und wo s ganz närrisch drauf warnd, die was s gabfraagnd und angabettnd. Die werdnd niemer zammkräult und eingrabn; nän, als Dunget bleibnd s auf de Äcker lign.
3 Aau de Andern wärnd in n Grund bösser dran, wenn s draufgängend, de Andern vo dönn Gschwerl, wo öbby non überbleibnd in n Eland, daa wo i s hintreib, sait dyr Hörerherr.
4 Richt ien dös aus: Yso spricht dyr Trechtein: Wer hinfallt, steet der nit wider auf? Wer si vergangen haat, suecht der nit wider zrugg?
5 Zwö wenddt si naacherd dös Volk +ganz ab; zwö will Ruslham glei +gar niemer zrugg?
6 Guet, wenn i gnaun los, hoer i s schoon, däß s nix wie Übl und Lugn rödnd und nix bereu'nd: "Nän, daa haan i aynn Schmarrn gmacht!" Ayn Ieder wenddt si netty yso hindan, wie ayn Roß in n Kampf durchgeet und abhaut.
7 Dyr Storch waiß +schoon, wann yr wohin mueß; und waau de Gurtltaub, d Schwalbn older Droschl habnd iener Zeit, wann s zruggkemmend; mein Volk aber haat s mit n Trechtein seiner Orddnung glei +gar nit.