13 dyr Jirmeien dyr Zönte und dyr Mächbynäus dyr Ainlyfte.
14 Die warnd von de Gäder kemmen und Haauptleut in n Hör. Dyr Weeniger naam s schoon mit hundert auf und dyr Bösser mit tauset.
15 Die warnd s, wo in n eerstn Maanet önn Jordn güberzwerchend, wie yr über d Uefer trötn war und de Täler in n Oostn und Wöstn abgschnitn warnd.
16 Wie Bengymeiner und Judner zo n Dafetn eyn de Bergföstung kaamend,
17 traat dyr Dafet zo ien aushin und spraach s an: "Wenntß in Frid kemmtß und mir helffen wolltß, naacherd päss myr zamm. Wenntß mi aber grad bei de Feindd verschörgln wolltß, obwol i nix taan haan, dann sollt s dyr Got von ünserne Vätter seghn und enk straaffen."
18 Daa naam dyr Geist Bsiz von n Ämysäusn, yn n Haaupt von de Dreissge, und er rief aus: "Dein sein myr, o Dafet! Zo dir, Jessennsun, steen myr. Heil dir und Heil yn deinn Helffer, denn dir hilfft dein Got." Daa naam s dyr Dafet auf und gmacht s zo Wöbln in seiner Schar.
19 Aau von Mantz lieffend ayn Öttlych zo n Dafetn über. Dyr Dafet zog daamaals in n Hör von de Pflister gögn önn Saul eyn n Krieg aushin, kaam aber nit dyrzue, däß yr ien gholffen haet, weil n de Pflisterfürstn mit Bedacht wögggschickend: "Gee; der lieff ja +doch zo seinn Herrn über, und dös mit ünserne Köpff!"