17 Aber nit aynmaal dös war dyr gnueg, o Herrgot: Du haast sogar non yn de Naachkunner von deinn Knecht weit eyn de Zuekumft einhin so vil herghaissn! Herr, mein Got, i kimm myr vür wie ayn Taub, dö wo eyn n hoehstn Gipfl aufhinfliegt!
18 Nän, daa fallt myr nix meer ein! Du kennst ja deinn Knecht.
19 O Trechtein, du haast all die groossn Taatn für deinn Knecht taan aus deinn Raatschluß, und dann haast myr s non kundtaan aau!
20 Herr, dir kimmt kainer hin! Ausser dir geit s überhaaupt kainn Got nit; also, dös ist für üns inzwischn gwiß.
21 Wo gaeb s n auf dyr Welt +non ayn Diet wie dein Volk Isryheel? Wo haetst dyr n +sünst non aine freikaaufft und durch mächtige, fraisliche Taatn deinn Ruem begründdt? Wo haetst n gantze Dietn vor aynn Volk vertribn, wie vor dönn deinn, wiest ys aus Güptn aushergholst?
22 Du haast Isryheel für allweil zo deinn Volk bestimmt; und du, o Trechtein, bist sein Got wordn.
23 Müg ietz dös Wort, o Herr, wost über deinn Knecht und sein Haus gsprochen haast, auf eebig yso werdn; und mach s, wiest ys versprochen haast!