23 Dyr Ornen gantwortt yn n Dafetn: "Gee, dönn schenk i dyr doch, mein Herr und Künig; ist doch ee klaar! D Rindvicher für s Brandopfer gib i dyr aau non; mein Dröscherang kanst als Brennholz habn und önn Waitz als Speisopfer; dös kriegst allss!"
24 Aber dyr Künig Dafet gwört gan n Ornenn ab: "Nän, nän; zaln +tue i; daa geit s kainn Rädich nit! Wär y non dös Schoener, wenn i dir dein Hab naem und dös yn n Trechtein als Opfer andraehet!"
25 Yso gaab dyr Dafet yn n Ornenn für dönn Grund fast sibn Teger Gold
26 und gabaut dort aynn Altter für n Herrn. Er brang Brand- und Heilsopfer dar und rief önn Trechtein an. Der gantwortt iem mit aynn Feuer, wo von n Himml auf n Brandopferaltter niderkaam.
27 Und yn n Engl gebot dyr Trechtein, däß yr s Schwert wider wöggstöcken sollt.
28 Wie dyr Dafet gagspannt, däß n dyr Herr auf n Dröshplaz von n Iebser Orner gerhoert, blib yr dyrbei, dortn z opfern.
29 Yn n Trechtein sein Zeltt aber, wo dyr Mosen in dyr Wüestn gförtigt hiet, und dyr Brandopferaltter warnd dyrselbn eyn n Gibeuner Nimetn obn.