4 "Sag üns diend, wann dös gschieght, und an was myn kennt, däß s End von all dönn vor dyr Tür steet!"
5 Dyr Iesen gaab ien an: "Göbtß Obacht, däß enk niemdd in äbign laitt!
6 Vil gaand unter meinn Namen auftrötn und behaauptn: 'I bin s!', und die füernd männig eyn d Irr.
7 Wenntß aft von Krieg hoertß, Naachrichtn und Leumungen, naacherd laasstß enk nit schröcken! Dös +mueß gscheghn, ist aber non nit s End.
8 Denn ain Volk gaat si gögn dös ander enbörn und ain Reich gögn dös ander. Und waiß grad wo geit s Erddstürungen und Hungersnoet. Dös ist aber eerst dyr Anfang von de Wee'n.
9 Ös aber künntß enk glei drauf gfasst machen: Zwögns meiner bringend s enk vor s Gricht, schraignd enk in de Samnungen und stöllnd enk vor Landpflöger und Künig, däßß vor ien Zeugniss ablögtß.
10 Vor n End aber mueß yn allsand Völker d Froobotschaft verkünddt werdn.