4 Schoon oft hiet myn n an de Höndd und Füess gfösslt, aber ieds Maal garechtt yr de Kötnen und Fössln auf. Kain Mensch wär iem Herr wordn.
5 Durchhinaus Tag und Nacht schrir yr in de Grabhölnen und auf de Berg umaynand und schlueg si selbn mit Stäin her.
6 Wie yr önn Iesenn von dyr Weitn saah, lief yr zo iem hin, gspraitt si vor iem
7 und gaplerrt: "Ja, was mechst n +du von mir, Iesen, Sun von n hoehstn Got? I beschwör di in Gots Nam, peinig mi nit!"
8 Dyr Iesen hiet nömlich zo iem gsprochen: "Unrainer Geist, verschwindd aus dönn Man!"
9 Dyr Iesen gfraagt n: "Wie haisst n du?" Er gantwortt: "Harg haiß i, denn ünser seind aynn Hauffen."
10 Und er gfleeht önn Iesenn an, däß yr sö, d Aixn, nit aus dyr Gögnet verbanneb.