9 Ας μη λάμψουν τ’ αστέρια της αυγής τηςκι ας περιμένει μάταια το φως·ποτέ της να μη δει το γλυκοχάραμα.
10 Γιατί τις πύλες να μην κλείσειτης κοιλιάς της μάνας μου,για να μη δουν τα μάτια μου τη θλίψη;
11 Γιατί να μην πεθάνω στην κοιλιά της μάνας μου;Γιατί τουλάχιστον δε χάθηκα στης γέννας τη στιγμή;
12 Γιατί βρεθήκαν γόνατα να με δεχτούν,μαστοί για να θηλάσω;
13 Θα ’μουνα τώρα ήσυχος στον τάφο μου·θα κοιμόμουν και θ’ αναπαυόμουνα
14 αντάμα με τους βασιλιάδεςκαι με τους άρχοντες της γης,που βάζανε για χάρη τους να χτίζουν πυραμίδες.
15 Θα ήμουν με τους ηγεμόνες που είχαν άφθονο χρυσάφι,που με ασήμι γέμισαντους νεκρικούς θαλάμους τους.