2 Θύμωσε όμως ο Ελιού, γιος του Βαραχιήλ κι απόγονος του Βουζ, από την οικογένεια του Ραμ, γιατί ο Ιώβ είχε φτάσει να θεωρεί τον εαυτό του πιο δίκαιον κι από το Θεό.
3 Αλλά θύμωσε και με τους τρεις φίλους του Ιώβ, γιατί δεν έβρισκαν τι να του απαντήσουν, για να του αποδείξουν την ενοχή του.
4 Μιας κι εκείνοι ήταν μεγαλύτεροί του, λοιπόν, ο Ελιού περίμενε να τελειώσουν για να μιλήσει στον Ιώβ.
5-6 Όταν όμως είδε πως εκείνοι δεν είχαν καμιά απάντηση, τότε ξέσπασε θυμωμένος και είπε:Εγώ είμ’ ακόμα νέος κι εσείς γέροντες·γι’ αυτό φοβόμουνα και δίσταζααυτά που σκέφτομαι να σας τα πω.
7 Έλεγα μέσα μου πως θα μιλούσε η ηλικίακαι πως σοφία θα δίδασκαντα χρόνια τα πολλά.
8 Μα ό,τι κάνει συνετό τον άνθρωποείναι το πνεύμα,είν’ η πνοή που εμφύσησε ο Παντοδύναμος.
9 Οι ηλικιωμένοι δεν είναι πάντα και σοφοί,ούτε κι οι γέροντες ξέρουνε πάντατο σωστό ποιο είναι.