5 Όταν ξέσπασε εναντίον των Ισραηλιτών ο φοβερός θυμός των θηρίων κι εξολοθρεύονταν με τα δαγκώματα των κουλουριασμένων φιδιών, η οργή σου, Κύριε, δεν διήρκεσε μέχρι τον τελικό αφανισμό.
6 Απλώς τους αναστάτωσε λίγο για να τους προειδοποιήσει· έτσι αποτέλεσε απόδειξη σωτηρίας, για να τους θυμίζει τις εντολές του νόμου σου.
7 Εκείνος που έστρεφε και κοίταζε στο χάλκινο φίδι σωζόταν· όχι από το φίδι που έβλεπε, αλλά από σένα, το σωτήρα όλων των ανθρώπων.
8 Μ’ αυτόν τον τρόπο, Κύριε, έπεισες τους εχθρούς μας ότι εσύ είσαι που σώζεις από κάθε κακό.
9 Τους Αιγύπτιους τους θανάτωσαν τα δαγκώματα των ακρίδων και των μυγών και δε βρέθηκε θεραπεία για να σωθούν, γιατί τους άξιζε να τιμωρηθούν απ’ αυτά τα έντομα.
10 Τα παιδιά σου, όμως, τους Ισραηλίτες, δεν μπόρεσαν να τους καταβάλουν τα δόντια των φαρμακερών φιδιών, γιατί η αγάπη σου τους βοήθησε και τους θεράπευσε.
11 Για να θυμούνται τα λόγια σου, Κύριε, τους δάγκωναν τα φίδια αλλά αμέσως γιατρεύονταν, για να μην τα ξεχάσουν τελείως, αλλά να θυμούνται την καλοσύνη σου.