6 Άρα λοιπόν», θα σκεφτούν, «είχαμε απομακρυνθεί από το δρόμο της αλήθειας, ποτέ η ζωή μας δε φωτίστηκε με το φως της δικαιοσύνης κι ο ήλιος της ζωής ποτέ δεν ανέτειλε πάνω μας.
7 Ακολουθήσαμε σταθερά το δρόμο της ασέβειας και της καταστροφής, περάσαμε αδιάβατες ερήμους κι αρνηθήκαμε να γνωρίσουμε το δρόμο του Κυρίου.
8 «Τι μας ωφέλησε, αλήθεια, η υπερηφάνεια μας;» θα αναλογιστούν οι ασεβείς. «Τι μας πρόσφερε ο πλούτος, που γι’ αυτόν καμαρώναμε;
9 Όλα εκείνα πέρασαν σαν σκιά, σαν είδηση που έρχεται και φεύγει·
10 σαν πλοίο που διασχίζει την τρικυμισμένη θάλασσα, που δεν μπορεί κανείς να βρει τα ίχνη του, να βρει το δρόμο της καρίνας μέσα στα κύματα.
11 Πέρασαν όλα σαν το όρνιο που διασχίζει τον αέρα δίχως ν’ αφήσει ίχνη· μόνο το πλατάγισμα των φτερών του στον αέρα ακούγεται, όταν ανοίγουν δρόμο με ορμή· περνάει χτυπώντας τα φτερά του κι ύστερα κανείς δε βρίσκει από πού πέταξε.
12 Πέρασαν όλα σαν ένα βέλος που ρίχτηκε στο στόχο· διασχίστηκε ο αέρας του μα γρήγορα ξαναγύρισε στη θέση του χωρίς να δώσει σημασία στο πέρασμα του βέλους.