24 جان من میگوید: «خداوند نصیب من است،پس بر او امید خواهم بست.»
25 خداوند برای منتظران خود نیکوست،و برای هر که او را بجوید.
26 نیکوست در خاموشی،نجات خداوند را انتظار کشیدن؛
27 نیکوست برای انسان،یوغ را در جوانی حمل کردن.
28 بگذار در خاموشی تنها بنشیند،آنگاه که یوغ بر او نهاده میشود؛
29 بگذار دهان خویش بر خاک نهد،که شاید هنوز امیدی باشد؛
30 بگذار رخسار خود را به سیلیزنندگان بسپارد،و از رسوایی سیر شود.