1 وای بر زمینی که در آن آواز بالها است که به آن طرف نهرهای کوش میباشد.
2 و ایلچیان به دریا و در کشتیهای بردی بر روی آبها میفرستد و میگوید: ای رسولان تیزروبروید نزد امت بلند قد و براق، نزد قومی که ازابتدایش تا کنون مهیب بودهاند یعنی امت زورآورو پایمال کننده که نهرها زمین ایشان را تقسیم میکند.
3 ای تمامی ساکنان ربع مسکون و سکنه جهان، چون علمی بر کوهها بلند گردد بنگرید وچون کرنا نواخته شود بشنوید.
4 زیرا خداوند به من چنین گفته است که من خواهم آرامید و ازمکان خود نظر خواهم نمود. مثل گرمای صاف برنباتات و مثل ابر شبنم دار در حرارت حصاد.
5 زیرا قبل از حصاد وقتی که شکوفه تمام شود وگل به انگور رسیده، مبدل گردد او شاخهها را باارهها خواهد برید و نهالها را بریده دور خواهدافکند.
6 و همه برای مرغان شکاری کوهها ووحوش زمین واگذاشته خواهد شد. و مرغان شکاری تابستان را بر آنها بسر خواهند برد وجمیع وحوش زمین زمستان را بر آنها خواهندگذرانید.