2 تاگوش خود را به حکمت فرا گیری و دل خود را به فطانت مایل گردانی،
3 اگر فهم را دعوت میکردی و آواز خود را به فطانت بلندمی نمودی،
4 اگر آن را مثل نقره میطلبیدی ومانند خزانه های مخفی جستجو میکردی،
5 آنگاه ترس خداوند را میفهمیدی، و معرفت خدا را حاصل مینمودی.
6 زیرا خداوندحکمت را میبخشد، و از دهان وی معرفت وفطانت صادر میشود.
7 به جهت مستقیمان، حکمت کامل را ذخیره میکند و برای آنانی که درکاملیت سلوک مینمایند، سپر میباشد،
8 تاطریقهای انصاف را محافظت نماید و طریق مقدسان خویش را نگاه دارد.