6 اگر زحمات و سختیها نصیب ما میشود، بهخاطر آسودگی و نجات شماست و اگر آسایش در انتظار ماست، این هم باید موجب آسودگی خاطر شما باشد. یعنی وقتی شما هم مثل ما متحمّل رنج و زحمت میشوید، صبور و با تحمّل باشید.
7 امید ما به شما هرگز متزلزل نمیشود، زیرا میدانیم، چنانکه در رنجهای ما سهیم هستید، در آسایش ما نیز سهیم خواهید بود.
8 ما نمیخواهیم از زحماتی كه در استان آسیا برای ما پیش آمد بیخبر باشید. بارهایی كه بر دوش ما گذاشته شد آنقدر گران و سنگین بود كه امید خود را به زندگی از دست دادیم.
9 احساس میکردیم كه حكم اعدام ما صادر شده بود. چنین اتّفاقی افتاد تا به خدایی كه مردگان را زنده میکند متّکی باشیم نه به خودمان.
10 خدا ما را از خطر مرگ بسیار وحشتناكی رهانید و امید ما باز هم به اوست كه بار دیگر ما را رهایی بخشد.
11 شما نیز باید با دعاهایتان ما را یاری كنید تا وقتی عدّهٔ بسیاری بركاتی را كه خدا به ما داده است ببینند، آنگاه عدّهٔ بیشتری بهخاطر ما خدا را سپاس خواهند گفت.
12 افتخار ما این است و وجدان ما نیز گواه است كه در روابط خود با مردم این جهان و مخصوصاً با شما با خلوص نیّت و بیریایی خدایی رفتار کردهایم. ما به فیض خدا متّکی بودیم، نه به فلسفهٔ دنیوی.