1 پس چون این وعدهٔ ورود به آرامی هنوز باقی است، ما باید بسیار مواظب باشیم، مبادا كسی در میان شما پیدا شود كه این فرصت را از دست داده باشد.
2 زیرا در واقع ما نیز مثل آنان مژده را شنیده‌ایم، امّا این پیام برای آنان فایده‌ای نداشت، زیرا وقتی آن را شنیدند با ایمان به آن گوش ندادند.
3 ما چون ایمان داریم به آرامی او دست می‌یابیم. گرچه كار خدا در موقع آفرینش جهان پایان یافت، او فرموده است:«در خشم خود سوگند یاد كردم كه،آنها هرگز به آرامی من داخل نخواهند شد.»
4 زیرا کتاب‌مقدّس در جایی دربارهٔ روز هفتم چنین می‌گوید:«خدا در روز هفتم از كار خود آرامش گرفت.»
5 با وجود این، خدا در آیهٔ فوق می‌فرماید:«هرگز به آرامی من نخواهند رسید.»
6 پس چون هنوز عدّه‌ای فرصت دارند به آن وارد شوند و همچنین چون آنانی كه اول بشارت را شنیدند از روی نافرمانی و بی‌ایمانی به آن وارد نشدند،
7 خدا روز دیگری یعنی «امروز» را تعیین می‌کند، زیرا پس از سالیان دراز به وسیلهٔ داوود سخن گفته و با كلماتی كه پیش از این نقل شد می‌فرماید:«امروز اگر صدای او را بشنوید، تمرّد نكنید.»