1 در موسم بهار از خداوند که ابرهای توفان را می‌فرستد بخواهید که باران بباراند، زیرا او باران را به فراوانی می‌باراند و مزارع را برای همه سرسبز می‌سازد.
2 مردم به بُتها و فال‌بین‌ها متوسّل می‌شوند، امّا جوابی که می‌گیرند دروغ و بی‌معنی است. رؤیاهایی که می‌بینند همه باطل و گمراه کننده است. بنابراین مردم مانند گوسفندان گمشده سرگردان می‌شوند، زیرا رهبری ندارند که آنها را راهنمایی کند.
3 خداوند متعال می‌فرماید: «من بر حاکمان شما خشمگین هستم. من این بُزهای نر را مجازات می‌کنم. من، خداوند متعال، از گلّهٔ خود که مردم یهودا هستند، مراقبت می‌کنم و آنها را مانند اسبان جنگی قوی می‌سازم.
4 از بین آنها فرمانروایان، رهبران و حاکمان برای رهبری قوم خواهند برخاست.
5 آنها به اتّفاق یکدیگر مانند جنگجویان دلیر دشمنان را همچون گِل کوچه‌ها پایمال می‌کنند و سواران را بر اسبهایشان مغلوب می‌سازند، چون من با آنها می‌باشم.
6 «قوم یهودا را نیرومند می‌سازمو اسرائیل را نجات می‌دهم.آنها را دوباره به وطنشان بازمی‌گردانم.بر آنها رحمت و شفقت می‌کنم.زندگی آنها طوری خواهد شد که گویی آنها را هرگز ترک نکرده‌ام،زیرا من خداوند، خدای ایشان هستم و دعایشان را مستجاب می‌کنم.
7 آنها مثل جنگجویان دلیر می‌باشند.مانند آنهایی که شراب نوشیده‌اند، دلهایشان شادمان خواهد گردید.وقتی فرزندان آنها آن‌همه برکاتی را که خداوند داده است ببینند،شاد و خوشحال می‌گردند.