1 در دوران سلطنت یوتام، آحاز و حزقیا، پادشاهان یهودا، خداوند این پیام را دربارهٔ سامره و اورشلیم در رؤیا به میکای مورشتی داد.
2 ای تمام ملّتهای جهان بشنوید!ای جمیع ساکنان روی زمین گوش بدهید!خداوند متعال از بارگاه آسمانی خودبرضد شما شهادت می‌دهد.
3 خداوند از بارگاه مقدّس خود بیرون می‌آیدو بر فراز کوهها می‌خرامد.
4 کوهها در زیر قدمهایشمانند موم آب می‌شوندو همچون سیل از بلندیهابه دشتها سرازیر می‌گردند.
5 تمام اینها به‌خاطر گناهان قوم اسرائیل روی خواهند داد. چرا مردم اسرائیل و سامره بت‌پرست شده‌اند؟ گناه از کیست؟ گناه از خود مردم سامره و اورشلیم است.
6 خداوند می‌فرماید: «من سامره را به توده‌ای خاک و به جا‌یی که در آن تاکهای انگور غرس می‌کنند، تبدیل می‌کنم. سنگهای آن را به درّه می‌ریزم و بنیادش را نمایان می‌کنم.
7 تمام بُتهایش ذره‌ذره خواهند شد و تمام چیزهایی که با مزد روسپیگری در پرستشگاه به دست آورده است در آتش خواهند سوخت. دشمنان، هدایای بت‌پرستان را تاراج خواهند کرد و آنها را به همان ترتیب در جای دیگر به کار می‌برند.»