1 در روز بیست و چهارم همان ماه، جمع شدند تا با روزه، اندوه خود را نسبت به گناهانشان نشان دهند.
2 آنان قبلاً خود را از بیگانگان جدا کرده بودند. آنان پلاس پوشیدند و به نشانهٔ غم و اندوه خاک بر سر خود ریختند. سپس ایستادند و به گناهانی که خود و نیاکانشان مرتکب شده بودند اعتراف کردند.
3 حدود سه ساعت تورات خداوند، خدایشان برای ایشان خوانده شد، سه ساعت دیگر را به اعتراف گناهان و نیایش خداوند، خدای خود پرداختند.
4 یشوع، بانی، قدمیئیل، شبنیا، بنی، شربیا، بانی و کنانی بر سکوی لاویان ایستادند و با صدای بلند نزد خداوند، خدای خود دعا کردند.
5 این لاویان مردم را برای نیایش فراخواندند: یشوع، قدمیئیل، بانی، حشبنیا، شربیا، هودیا، شبیا و فتحیا. آنان گفتند:«به پا خیزید و خداوند، خدای خود را ستایش کنید،او را همواره تا به ابد ستایش کنید،همه نام پرشکوه او را ستایش کنید،اگر چه ستایش هیچ انسانی بسندهٔ او نیست.»
6 آنگاه قوم اسرائیل چنین دعا کردند:«تو ای خداوند، تنها تو خداوند هستی،تو آفرینندهٔ آسمانها و ستاره‌های آن هستی.تو آفرینندهٔ زمین و دریاها و هرچه در آنهاست هستی،تو به همه زندگی بخشیدی.نیروهای آسمان تو را پرستش می‌کنند